Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίδιοι!

Η κόρη μας από μικρή ηλικία κοίταζε επίμονα ανθρώπους που είχαν κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο (αν μπορώ να το πω έτσι), όπως π.χ. φίλους -και μη- χωρίς μαλλιά, ανθρώπους με αναπηρία (που τυχόν συναντούσαμε στο δρόμο), ανθρώπους με σκουρόχρωμο δέρμα κ.τ.λ.
Μου έκανε εντύπωση πως τους ξεχώριζε και φυσικά η επιμονή με την οποία τους κοιτούσε...και  κάποιες φορές αισθανόμουν και άβολα γιατί δεν ήθελα όλοι αυτοί να νιώθουν άσχημα κάτω από το αδιάκριτο βλέμα της μικρής!
Λόγω της ηλικίας της (κατά την οποία δεν κάνει ακόμα ερωτήσεις του τύπου ''γιατί αυτός δεν έχει μαλλιά;'' κ.τ.λ. - για την ακρίβεια δεν είμαι καν σίγουρη τι σκέφτεται σε τέτοιες περιπτώσεις) δε μπορώ να της εξηγήσω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, ξεχωριστοί!
Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι ο καθένας είναι διαφορετικός και πρέπει πάντα να σεβόμαστε τον άλλο όπως είναι, χωρίς να τον φοβόμαστε, χλευάζουμε, μισούμε.
Κι ενώ τα παιδιά δε χρειάζεται να διδαχτούν ώστε να παρατηρούν διαφορές, αφού η ικανότητα αναγνώρισης διαφορών προκύπτει φυσικά (ως μέρος της φυσιολογικής πνευματικής αναπτυξης ενός παιδιού), δεν ισχύει το ίδιο και για την ικανότητα για φόβο, καχυποψία ή γελιοποίηση των άλλων. Τα παιδιά είναι πολύ δεκτικά στις διαφορές...το μίσος το διδάσκονται και δυστυχώς μαθαίνουν γρήγορα!
Η βάση της στάσης τους προς εκείνους που είναι διαφορετικοί τίθεται συνήθως μέχρι την ηλικία των πέντε ετών και η στάση αυτή παγιώνεται - συχνά για όλη τους τη ζωή- στην ηλικία των εννέα ετών.
Για να μάθετε το παιδί σας να μην έχει προκαταλήψεις και να' χει όσο το δυνατόν περισσότερη ανοχή θα πρέπει να αρχίσετε από πολύ μικρή ηλικία (περίπου στα δύο έτη).
Κάποιες προτάσεις που θα σας βοηθήσουν στην εκμάθηση αυτή είναι οι εξής:

• Βασική αρχή είναι να έχει το παιδί σας αυτοεκτίμηση. Όταν αισθάνεται κανείς καλά με τον εαυτό του μπορεί να τον κάνει να αισθάνεται καλά και με τους άλλους. Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πιο πιθανό να υποτιμούν τους άλλους.
• Συνδέστε το παιδί σας με τις ρίζες του. Είναι σημαντικό κανείς να αισθάνεται άνετα και δεμένος με την προσωπική του κληρονομιά (οικογενειακή, εθνική, θρησκευτική και/ ή φυλετική).
• Ικανοποιείτε τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού σας. Τα παιδιά με έλλειμα αγάπης, προσοχής ή φροντίδας μπορεί να γίνουν εχθρικά προς τους άλλους, ειδικά εάν βρεθούν σε κατάσταση στρες.
• Αποδεχτείτε το παιδί σας ακριβώς όπως είναι. Με τα ελαττώματά του, τις όποιες διαφορές του απ' τους άλλους. Έτσι, έχει περισσότερες πιθανότητες να αποδέχεται και κείνο τους άλλους όπως είναι.
• Βοηθήστε το παιδί σας να αναπτύξει συμπόνοια προς τους συνανθρώπους του. Ένα παιδί που μπορεί να νιώσει αισθήματα για τους άλλους θα έχει λιγότερες πιθανότητες να κάνει κάτι που θα πληγώσει, τουλάχιστον συνειδητά.
• Εκθέτετε το μικρό σας σε διαφορές. Τα παιδιά που, από νεαρή ηλικία, βλέπουν πολλούς τύπους ανθρώπων με πολλές διαφορετικές προελεύσεις ως μέρος της ζωής τους, έχουν περισσότερες πιθανότητες να νιώθουν άνετα με τις διαφορές, αντί να τις βλέπουν με καχυποψία και να αισθάνονται ότι απειλούνται από αυτές.
• Συζητάτε τις διαφορές. Η έκθεση σε πολλούς διαφορετικούς τύπους ανθρώπων είναι σημαντική, αλλά δεν αρκεί. Όσο μεγαλώνει το μικρό σας, θα είναι χρήσιμο να μιλάτε για τις διαφορές που βλέπει. Όποτε ανακύπτει το θέμα, εξηγείτε ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλο και ότι δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι που να είναι ακριβώς ίδιοι- μερικοί είναι κοντοί και άλλοι είναι ψηλοί, μερικοί έχουν γαλανά μάτια και άλλοι έχουν καστανά, μερικοί βαδίζουν και άλλοι μετακινούνται σε αναπηρική καρέκλα κ.ο.κ. Σημειώστε ότι και το μικρό σας φαίνεται "διαφορετικό'' στους άλλους. Εξηγήστε του, επίσης, ότι κατά πολλούς σημαντικούς τρόπους όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι: τρώμε, πίνουμε, αγαπάμε, εργαζόμαστε, παίζουμε, γελάμε, κλαίμε.
• Εξυμνείτε τις διαφορές. Ενώ είναι πολύ σημαντικό να διδάξετε σε ένα παιδί ότι οι επιφανειακές διαφορές δεν παίζουν ρόλο, είναι επίσης σημαντικό να διδάξετε σε ένα παιδί και να εκτιμά τις διαφορές. Εξηγήστε ότι ο κόσμος είναι όμορφος όχι μόνο γιατί έχει πολλά διαφορετικά είδη λουλουδιών αλλά και γιατί έχει πολλούς διαφορετικούς τύπους ανθρώπων.
• Εξυμνείτε και τις ομοιότητες. Δείξτε στο μικρό σας ότι όσο κι αν μπορεί να διαφέρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, είναι ίδιοι κατά πολλούς τρόπους. Ότι ενώ ένα παιδί πηγαίνει στη συναγωγή, αντί για την εκκλησία και οι δύο προσεύχονται, ότι ενώ το παιδί στον παιδικό δεν ακούει, του αρέσει να ζωγραφίζει ακριβώς όπως και στο μικρό σας κ.ο.κ.
• Απαντάτε στις ερωτήσεις για τις διαφορές. Μη αφήνετε την αμηχανία να σας εμποδίζει να απαντάτε σε ερωτήσεις που μπορεί να θέτει το μικρό σας σχετικά με τις διαφορές που παρτηρεί στους ανθρώπους, όπως π.χ. : ''Γιατί είναι ο Αντρέας μαύρος;'' ή ''Γιατί ο μπαμπάς του Γιώργου περπατάει με μπαστούνι;''. Η αλλαγή θέματος (αποφυγή της απάντησης) μπορεί να οδηγήσει το παιδί σας να πιστέψει ότι υπάρχει κάτι κακό στη διαφορά που φέρνει τους ανθρώπους σε δύσκολη θέση. Δίνετε πάντα μια απλή αλλά πλήρη απάντηση... ''ο Αντρέας είναι μαύρος όπως είναι και οι γονείς του και τ' αδέρφια του'', ''Ο μπαμπάς του Γιώργου περπατάει με μπαστούνι γιατί έχει αδύναμο πόδι και αυτό τον βοηθά να περπατά καλύτερα''. Αν δεν ξέρετε τι να απαντήσετε πείτε το με ειλικρίνεια στο παιδί σας και έπειτα ψάξτε την απάντηση για να τη δώσετε στο παιδί σας.
• Αποφεύγετε τα στερεότυπα. Αν γενικεύετε διάφορες θέσεις σχετικά με φυλετικές ή εθνικές ομάδες, ακόμα και αν οι γενικεύσεις δεν είναι αρνητικές (π.χ. ''οι μαύροι παίζουν καλό μπάσκετ''), κινδυνεύετε να περάσετε στο παιδί σας το μήνυμα ότι μπορούμε να κατατάσσουμε  τους ανθρώπους  σε κατηγορίες με βάση το τι είναι ως ομάδα- αντί για το ποιοι είναι ως άτομα.
• Αν ακούσετε με το μικρός σας άσχημες κουβέντες για φυλετικά ή θρησκευτικά θέματα, πείτε ήρεμα ''Μερικοί άνθρωποι μιλούν έτσι, αλλά δεν είναι σωστό και μπορεί να πληγώσουν τα αισθήματα των άλλων''. Αν πιάσετε το μικρό σας να επαναλαμβάνει ένα μειωτικό σχόλιο που έχει ακούσει , δεν πρέπει να αντιδράσετε υπερβολικά, αλλά ούτε και να το αγνοήσετε. Εξηγήστε του και πάλι ότι  αυτού του είδους τα λόγια  είναι άσχημα και μπορεί α πληγώσουν τους άλλους.
• Τέλος, ελέγξτε τις δικές σας προκαταλήψεις. Δεν αρκεί να κηρύσσετε την ανοχή- πρέπει και να την εξασκείτε! Εξετάστε τις στάσεις σας (κανένας δεν είναι απόλυτα απαλλαγμένος από προκαταλήψεις) και τη συμπεριφορά σας και κάντε αλλαγές όπου βρείτε περιθώρια βελτίωσης!

(Πηγή:  ''Τι να περιμένεις τα πρώτα χρόνια του παιδιού σου (2ος & 3ος χρόνος)'')

Από την κούνια στο κρεβάτι ...η μεγάλη μετάβαση!!!

Φτάνει, λοιπόν, η στιγμή που το μικρό μας δε χωράει πια στην κούνια του ή έστω η στιγμή που αποφασίζουμε (οι γονείς) να βάλουμε το παιδάκι μας στο νέο του κρεβάτι.
Το πιθανότερο είναι ότι ένα παιδί θα ενθουσιαστεί με τη μετάβασή του σε ένα κρεβάτι για μεγάλους, όμως μπορεί να εξακολουθεί να υπάρχει ένα μικρό κομμάτι του παιδιού που αποζητά έναν από τους τελευταίους συνδέσμους που του απομένουν με τη βρεφική ηλικία.
Έτσι, το ιδανικό θα ήταν να μην πετάξουμε/ φυλάξουμε την κούνια έτσι απλά για να εμφανίσουμε στο παιδί μας το κανούριο του κρεβάτι.
Αντιθέτως, πρέπει να ετοιμαστούμε προσεκτικά για τη μετάβαση αυτή.
Είναι σημαντικό να βεβαιωθούμε ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Αν το παιδί μας είναι αναστατωμένο για οποιοδήποτε λόγο (περνάει κάποια ίωση, βγάζει δόντια, έχει μόλις έρθει ή πρόκειται σύντομα να έρθει ένα αδερφάκι κ.τ.λ.), θα ήταν καλύτερο να αναβάλλουμε την αλλαγή από την κούνια στο κρεβάτι.
Κάποιες πρακτικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην -πιο ομαλή- μετάβαση του παιδιού σας από την κούνια στο κρεβάτι είναι οι εξής:

1.  Αγοράστε ένα βιβλίο το οποίο περιγράφει την μετάβαση ενός μικρού παιδιού από την κούνια στο κρεβάτι και διαβάστε το στο παιδί σας (σχολιάζοντας τακτικά με φράσεις  όπως ''κοίτα το κρεβάτι που έχει αυτό το παιδάκι! Είναι καινούριο και μεγάλο όπως θα είναι και το δικό σου'' κ.τ.λ.)
2. Ζητήστε απ' το παιδί σας να συμμετέχει στην επιλογή του κρεβατιού της. Κατά προτίμηση επιλέξετε εσείς νωρίτερα δύο με τρία κρεβάτια και αφήστε το να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά. Αφήστε το παιδί να ανέβει πάνω τους, να καθίσει, να ξαπλώσει ώστε να εξοικειωθεί με το νέο κρεβάτι.
3. Είτε πάρετε ένα νέο κρεβάτι, είτε έχετε ήδη ένα, καλό θα ήταν το παιδί να συμμετέχει στην επιλογή καινούριων σεντονιών, ενός καινούριου παπλώματος ή ακόμα και ενός νέου συντρόφου (κάποιο λούτρινο ζωάκι, μια κούκλα, ένα μαξιλάρι).
4. Αφού στηθεί το κρεβάτι στο δωμάτιο του παιδιού αφήστε το  να σας βοηθήσει στο στρώσιμο των σεντονιών και μετά μπορείτε να το παροτρύνετε να τοποθετήσει πάνω στο κρεβάτι τους φίλους του (νέους και παλιούς) τονίζοντας ότι το νέο του κρεβάτι χωράει περισσότερους αφού είναι πιο μεγάλο!

Όταν το κρεβάτι είναι έτοιμο, στημένο και στρωμένο, παρατηρείστε τις αντιδράσεις του παιδιού σας.
Αν δείξει ενθουσιασμό για το νέο κρεβάτι και κανένα ενδιαφέρον για την κούνια μπορείτε να απομακρύνετε την κούνια απ' το δωμάτιο.
Αν είναι διστακτικό και εφόσον ο χώρος το επιτρέπει, αφήστε την κούνια μαζί με το κρεβάτι στο δωμάτιο για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρις ότου το παιδί αρχίσει να δείχνει πιο άνετο με το καινούριο κρεβάτι.
Είναι βασικό το παιδί να μένει ασφαλές, γι' αυτό, όσο το παιδί προσαρμόζεται στο νέο του κρεβάτι είναι σημαντικό να χρησιμοποιούμε κάποιο προστατευτικό κάγκελο, ή ακόμα και ένα μικρό στρωματάκι (π.χ. το στρώμα της κούνιας), μια κουβέρτα ή μερικά μαξιλάρια στο πάτωμα.
Αν το παιδί ξυπνάει μέσα στη νύχτα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι εφόσον ξεφύγει από το κρεβάτι δεν διατρέχει κάποιο κίνδυνο (όπως να πέσει πάνω σε κάποιο αντικείμενο, να βάλει κάτι που δεν επιτρέπεται στο στόμα του κ.ο.κ.).

Η δική μας εμπειρία της μετάβασης από την κούνια στο κρεβάτι (21 μηνών και 1 εβδομάδας) ήταν πολύ καλή. Παρότι δεν ακολουθήσαμε κάποιες απο τις παραπάνω πρακτικές (πέραν της επιλογής των σεντονιών) η μικρή μας είδε πολύ θετικά την αλλαγή αυτή. Βέβαια, δε βγάλαμε αμέσως την κούνια (just in case...που λένε και οι Άγγλοι) αλλά δεν της έριξε ούτε μία -κλεφτή- ματιά! Ενθουσιάστηκε με το μεγάλο κρεβατάκι! Απλά λόγω του ότι ξυπνούσε μες στη νύχτα, από εκεί που απλά έκλαιγε στην κούνια μέχρι να πάμε, τώρα έρχεται εκείνη και μας βρίσκει! Φυσικά, την επιστρέφω στο κρεβάτι της και πίνει λίγο γάλα μέχρι να αποκοιμηθεί και πάλι!


(Πηγή:  ''Τι να περιμένεις τα πρώτα χρόνια του παιδιού σου (2ος & 3ος χρόνος)'')

Παιδιά και κατοικίδια (συμβουλές για αρμονική συμβίωση)

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι η επίδραση των ζώων στα παιδιά είναι ευεργετική για πολλούς λόγους. Τους παρέχεται, μέσω των ζώων συναισθηματική υποστήριξη και αίσθημα ασφάλειας .
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με κατοικίδια ζώα έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη, το αίσθημα της ευθύνης και να ασκηθούν περισσότερο σωματικά. Επίσης, έχει παρατηρηθεί ότι αυτά έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση και αισθήματα κοινωνικής ευθύνης.
Καθώς τα νήπια έχουν την τάση να είναι ακόμα λιγότερο ευγενικά προς τα ζώα απ' ό, τι είναι προς τα άλλα παιδιά με τα οποία παίζουν (τα ζώα- όπως και τα λαχανικά, οι πέτρες και οι συνομίληκοι- είναι απλώς αντικείμενα προς χειρισμό για την ατομική ψυχαγωγία του νηπίου, προς έρευνα για την προσωπική του επιμόρφωση), είναι σημαντικό να διδάξουμε σε ένα νήπιο ότι πρέπει να σέβεται τα δικαιώματα των ζώων εξίσου με τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Είναι, λοιπόν, βασικό για ένα παιδί να μάθει πως πρέπει να συμπεριφέρεται σε ένα ζώο για να μπορεί να μείνει ασφαλές το ίδιο αλλά και το ζώο φυσικά!
Εδώ είναι ορισμένοι κανόνες που μπορείτε να μάθετε στο παιδί σας για λόγους ασφαλείας:

• Να αφήνει τους σκύλους και τις γάτες όταν κοιμούνται (και τρώνε) ήσυχους. Να μην τους αγγίζει και να μην τους πλησιάζει όταν είναι μισοκοιμισμένοι ή τρώνε το φαγητό τους. Επίσης, δε πρέπει να αγγίζει ποτέ την τροφή τους καθότι τα περίεργα δάχτυλα μπορεί εύκολα να εκληφθούν ως απειλή (και τα αντίποινα είναι πιθανά ακόμα και από ένα ήρεμο ζώο)
•  Να μην σκαλίζει ποτέ τα μάτια των ζώων, να μην τραβάει την ουρά τους και να μην πειράζει τα αυτιά τους. Να τα χαϊδεύει πάντα απαλά κάτω από το πιγούνι, καλύτερα παρά στην κορυφή του κεφαλιού τους (πράγμα το οποίο δείχνει κυριαρχία)
• Να μην κοροϊδεύει τα ζώα. Για παράδειγμα, να μην προσφέρει ένα κόκαλο και μετά να το παίρνει πίσω, να μην τα εμποδίζει απ' το να πιουν το νερό τους ή να μην παριστάνει ότι θα τα χτυπήσει κ.τ.λ.
• Να μένει μακριά από σκύλους, γάτες και λοιπά ζώα που δε γνωρίζει.
• Να μένει μακριά από ζώα που είναι άρρωστα ή συμπεριφέρονται περίεργα (αυτό φυσικά είναι υπ' ευθύνη του γονέα).
• Να μένει μακριά από σκύλους ή γάτες όταν τσακώνονται
• Να μένει μακριά από μία σκυλίτσα ή γατούλα που έχει γεννήσει πρόσφατα (και είναι με τα μωρά της) καθώς μπορεί να γίνει επιθετική προκειμένου να προστατέψει τα μικρά της.
• Να κινείται πάντα αργά όταν πλησιάζει ένα ζώο. Να μην τρέχει προς ένα ζώο και να μην κατευθύνεται προς αυτό με παιχνίδι το οποίο καβαλιέται (να μην κάνει απότομες κινήσεις και να μην πηδάει μπροστά του).
• Αν ένας σκύλος γρυλίζει ή είναι θυμωμένος να μην το βάζει στα πόδια (ο σκύλος μπορεί να το κυνηγήσει). Αντίθετα, πρέπει να τυλιχτεί κάτω και να καλύψει το πρόσωπό του με τα χέρια του.
• Να μην φέρνει ποτέ το πρόσωπό του κοντά στο πρόσωπο ενός σκύλου ή μιας γάτας (ο σκύλος μπορεί να δαγκώσει σε επικύνδυνες περιοχές όπως πρόσωπο, κεφάλι, αυχένα ενώ η μουσούδα της γάτας μπορεί να κάνει κακό στο τρυφερό δέρμα των παιδιών)

Σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι του γονέα να δείξει στο παιδί του πως θα αγκαλιάζει και θα φροντίζει ένα ζώο με αγάπη και ανθρωπιά!




Αν ενδιαφέρεστε για υιοθεσία ή προσωρινή φιλοξενία κάποιου ζώου ενημερωθείτε εδώ: 
http://www.stray-life.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=33&Itemid=76


(Πηγές:  ''Τι να περιμένεις τα πρώτα χρόνια του παιδιού σου (2ος & 3ος χρόνος)'' , http://www.paidiatros.com/easyconsole.cfm/id/361 )

Ένα γράμμα στο παιδί μου...

Ψυχούλα μου,

Χιλιάδες σκέψεις τριγυρνάνε στο μυαλό μου από τότε που ήρθες στη ζωή μου.
Σαν σε ταινία εμφανίζονται εικόνες από στιγμές που έζησα από τη μέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου.
Η μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος, ο πρώτος υπέρηχος (στον οποίο ακούσαμε την καρδούλα σου), η ανησυχία μου μη σε χάσω όταν είδα λίγο αίμα (στο 1ο τρίμηνο), η πρώτη φορά που σε ένιωσα μέσα μου (τι δυνατά συναισθήματα!), η στιγμή που είδαμε το φύλο σου, τα γενέθλιά μου ως εγκυμονούσα για 1η φορά, οι ετοιμασίες για το δωμάτιό σου!
Έπειτα, η μέρα που πονούσα και νομίζαμε ότι γεννάω και εν τέλει τα λόγια του γιατρού που μου μαύρισαν την ψυχή!
Δε μπορούσα - λέει- να σε γεννήσω...έπρεπε να σε πάρουν από μέσα μου με τον πιο βίαιο τρόπο!
Δεν εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, αλλά έναν άλλο άνθρωπο, ο οποίος διάλεξε για σένα και για μένα...το πότε θα έρθεις στον κόσμο μας!
Φοβήθηκα, ψυχή μου, έκλαψα, ζήτησα ένα θαύμα, ένα σημάδι ότι κι εσύ ήσουν έτοιμη να με αφήσεις...δεν έγινε τίποτα.
Προσπάθησα να κρατήσω τον εαυτό μου ψύχραιμο και χαρούμενο. Θα σε συναντούσα και αυτό έπρεπε να έχει σημασία μόνο!
Και ήρθες καρδιά μου...μα δε σε είδα, ούτε και σε αγκάλιασα αμέσως, όπως ονειρευόμουν τόσους μήνες!
Άκουσα το κλάμα σου, με αναζητούσες, το ξέρω... Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί, να σου δείξω αμέσως ότι σε περίμενα, ότι χάρηκα που ήρθες στη ζωή μου, ότι σ' αγαπούσα!
Λίγο μετά, τα ξένα χέρια σε έφεραν δίπλα μου...κοιταχτήκαμε στα μάτια. Με αναγνώρισες... σου ψιθύρισα ''καλώς ήρθες'' κι ένα δ΄κρυ κύλησε στο μάγουλό μου.
Ήσουν ήρεμη πια, αλλά -πλέον- νομίζω απογοητευμένη.
Μονάχα λίγο αργότερα που σε έβαλαν στο στήθος μου και γεύτηκες λίγο από τη μαμά σου, νιώσαμε και οι δύο λίγη ζεστασιά. Τη ζεστασιά που μου στέρησαν, που ΣΟΥ στέρησαν τις πρώτες στιγμές στην καινούρια σου ζωή.
Στην κλινική έκλαιγα κάθε μέρα, κανείς δεν ήξερε...μα και ποιος θα καταλάβαινε;
Μόνο ΕΣΥ κι εγώ ξέρουμε πόσο μας πόνεσες αυτή η διαδικασία...
Με το θηλασμό απαλύνθηκε ο πόνος μας, ήρθε το δέσιμο, έτσι δεν είναι αγάπη μου; Τουλάχιστον αυτό δεν άφησα να μας το στερήσει κανείς!
Ούτε και ην αγάπη μου φυσικά!
Αν είχα τη δύναμη να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα αντιμετώπιζα με περισσότερη δύναμη την κατάσταση. Θα περίμενα, τουλάχιστον, να δώσεις ΕΣΥ το σημάδι ότι είσαι έτοιμη να βγεις στον κόσμο μας. Δυστυχώς, όμως, αυτό δε γίνεται.
Μπορώ όμως να σε αγαπάω με όλη μου την ψυχή και την καρδιά για πάντα! Κανείς, ποτέ, δε θα μας το στερήσει αυτό! ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ.... σε αγαπάω κορούλα μου!!!

Με το καρότσι στους δρόμους της Ελλάδας (για γέλια και για κλάμματα!)

Μόνο ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα καρότσι στους δρόμους της Ελλάδας μπορεί να καταλάβει πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα απ' ότι φαίνονται!
Πολλές ή και πολλοί από εσάς θα έχετε πάρει χαμπάρι για τους τρόπους παρκαρίσματος που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι (δυστυχώς) Έλληνες! Πάνω σε διαβάσεις, στα φανάρια, το μισό ή και ολόκληρο το αμάξι πάνω στο πεζοδρόμιο και φυσικά στις ράμπες, κλείνοντας έτσι τους νόμιμους δρόμους των πεζών!
Για να μην αναφερθώ στην αγένεια - να το πω; - των οδηγών που δε δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς (ειδικά εκεί που πρέπει, όπως οι διαβάσεις, πράσινο φανάρι έναντι δικού τους πορτοκαλί κ.τ.λ.).
Οι εμπειρίες μου στο δρόμο με το καρότσι δεν είναι και οι καλύτερες και δυστυχώς δε γίνεται να χρησιμοποιώ συνεχώς το μάρσιπο, μιας και η μικρή έχει βαρύνει αρκετά (και ο αυχένας διαμαρτύρεται εντόνως) και φυσικά γιατί συχνά έχουμε να κάνουμε ψώνια (που να κουβαλάς παιδί, μπουκάλια γάλα-χυμού κ.τ.λ.!).
Μου κάνει πραγματικά εντύπωση η αγένεια ορισμένων ανθρώπων και η απερισκεψεία τους.
Για παράδειγμα, κάποτε προχωρώντας στο πεζοδρόμιο ξαφνικά μου κλείνει το δρόμο μια κυρία (ο Θεός να την κάνει) με το αμάξι της. Η εν λόγω κυρία βγήκε από το αμάξι της κανονικά, παίρνοντας την τσάντα της χαλαρά, να πάει στην υπηρεσία που ήθελε. Εγώ φυσικά σταμάτησα και της ζήτησα ευγενικά να μετακινήσει το αμάξι της διότι δεν είναι θέση πάρκινγκ και ξέρετε τι μου απάντησε; Ότι δε μπορεί γιατί βιάζεται και να βγω στο δρόμο (χμμμμ...κι όμως ναι!)
Εννοείται ότι δεν κούνησα και απαίτησα να βγάλει το αμάξι της. Εκείνη θυμωμένη άρχισε να εκτοξεύει διάφορες ''ωραίες'' κουβέντες και να επιμένει ότι δεν το βγάζει. Και τότε την ενημέρωσα ότι θα καλέσω την αστυνομία. Και πάλι δεν έδειξε μετάνοια, λέγοντας ότι καλό θα ήταν <<να μαζέψω τη γλώσσα μου>> (στο μεταξύ δεν είπα κάτι κακό, απλώς μιλούσα νευριασμένα αλλά δίκαια πάντα).
Μόνο όταν έκανα την κίνηση να βγάλω το κινητό απ' τη τσάντα και να καλέσω το νούμερο είπε  ότι θα σεβαστεί το παιδί (και όχι εμένα) και θα βγάλει το αυτοκίνητο.
Παρεπιτπόντως, είχε χώρο να παρκάρει άνετα σωστά, παράλληλα στο πεζοδρόμιο....απλώς βαριόταν ή δεν ήξερε!
Αυτή ήταν μια περίπτωση κατά την οποία οπισθοχώρησε ο ''ένοχος''. Άλλες φορές έχει τύχει να με αγνοούν, να βρίζουν (ναι, ναι....κι όμως!), να κοντεύουν να μας πατήσουν ενώ έχω πράσινο και να βγάζουν και δέκα μέτρα γλώσσα....αχ! Μόνο στην Ελλάδα!
Και αναρωτιέμαι...ως που θα πάει αυτό!
Αλλά όταν βλέπεις γονείς με παιδιά (που έχουν οι ίδιοι καθισματάκια στο αμάξι τους) και παρκάρουν πάνω στις ράμπες, όταν βλέπεις αυτοκίνητο από σχολή οδηγών παρκαρισμένο στα φανάρια, πάνω στη ράμπα, αστυνομικούς με μηχανές να μη σου δίνουν προτεραιότητα....τότε τι να περιμένεις και από τους υπόλοιπους;;; Από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι!!!!!!
Εύχομαι κάποτε να αλλάξει αυτή η κατάσταση (αυτή και άλλες πολλές)!
Ίσως να βοηθούσε και μια διαμαρτυρία...μαμάδες με καρότσια να βγούνε στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα, ίδια μέρα, ίδια ώρα...μήπως ξυπνήσει επιτέλους ο κόσμος!
Βάλτε το λίγο στο μυαλό σας....και όλοι/ες εσείς που οδηγάτε μην κοιτάτε μόνο πως να μην ενοχλείτε τα άλλα αμάξια αλλά και τους πεζούς.
ΜΗΝ κλείνετε τα πεζοδρόμια
ΜΗΝ κλείνετε τις ράμπες
ΜΗΝ κλείνετε τις διαβάσεις
ΔΩΣΤΕ προτεραιότητα στους πεζούς
Όταν το φανάρι σας είναι πορτοκαλί που αναβοσβήνει, προτεραιότητα έχει ο άλλος (είτε πεζός, είτε αυτοκίνητο)!!!

ΕΠΕΙΓΟΝ: Ερωτηματολόγιο για τις συνθήκες θηλασμού στην Ελλάδα

Γιατροί και πιστοποιημένοι σύμβουλοι γαλουχίας (IBCLC), με τη συνεργασία του www.mitrikosthilasmos.com θα στείλουν αρχές Απριλίου αναφορά στο IBFAN (Διεθνής Δράση για τη Βρεφική Διατροφή, www.ibfan.org)  η οποία θα περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα σε σχέση με το θηλασμό.

Το IBFAN με βάση αυτήν την αναφορά θα φτιάξει δική του επίσημη αναφορά για τη χώρα μας έως τον Ιούλιο και θα την αποστείλει στον ΟΗΕ.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 η Ελλάδα -αντιπροσωπεία από υπουργεία κλπ- θα κριθεί στον ΟΗΕ για την πρόοδο που έχει επιδείξει σχετικά με την Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού (θα κληθεί δηλαδή για να δώσει στοιχεία κατά πόσο τηρεί την Σύμβαση αυτή, όπου βέβαια ανήκει και ο θηλασμός -ένα από τα αναφαίρετα δικαιώματα του παιδιού).

Ας ελπίσουμε ότι αν συγκεντρωθούν χιλιάδες καταγγελίες γονιών να υπάρξουν επίσημες συστάσεις από τους υπεύθυνους του ΠΟΥ για το θηλασμό στη χώρα μας, και να αναγκαστούν οι πολιτικοί φορείς να επενδύσουν χρόνο και χρήμα σε καμπάνια προώθησης του μητρικού θηλασμού.

Όσοι γονείς ενδιαφέρεστε μπορείτε να συμπληρώσετε το παρακάτω ερωτηματολόγιο και να καταθέσετε την προσωπική σας μαρτυρία-καταγγελία σχετικά με την εμπειρία που είχατε στον τοκετό και το θηλασμό και τα λάθη που έγιναν τόσο στην κλινική ή το νοσοκομείο που γεννήσατε όσο και στο ιατρείο του παιδιάτρου που παρακολουθεί το μωρό σας.

Βοηθήστε την έρευνα! Κάντε την καταγγελία σας ΤΩΡΑ!

Για να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο (μπορείτε και ανώνυμα) πατήστε ΕΔΩ

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ!

Είναι σημαντικό να έχουμε μαρτυρίες από όσο το δυνατό περισσότερα νοσοκομεία και κλινικές της χώρας, γι αυτό σας παρακαλούμε να διαδώσετε αυτό το ερωτηματολόγιο σε όλες τις επαφές σας! Κυρίως σε όσες μητέρες νομίζετε ότι θα μπορούσαν να γράψουν κάτι.

Επίσης μπορείτε να υποστηρίξετε το ερωτηματολόγιο μέσω του blog/site σας ώστε να συμπεριληφθεί το link της διεύθυνσή σας στο τέλος του ερωτηματολογίου που θα συγκεντρώνει τους υποστηρικτές αυτής της έρευνας.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε στο mitrikosthilasmos@gmail.com

Η ομάδα του Μητρικού Θηλασμού

www.mitrikosthilasmos.com

Αγκαλιά με ένα μάρσιπο!

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ανάμεσα στα πολλά είδη που έψαχνα για το μωρό μας ήταν και ένα μάρσιπο. Έψαχνα το ιδανικό, αυτό το οποίο δε θα καταπονούσε τη μεσούλα του μωρού μου αλλά ούτε και τη δική μου. Τελικά, μετά τη γέννηση της κόρης μας κατέληξα σε ένα σχετικά κοινό -μεν- μάρσιπο, από τους καλύτερους-δε -της αγοράς. Πρόσεφερε ξαπλωτή θέση για το μωρό, οπότε ήταν σα να βρίσκεται σε κρεβατάκι, όμως ήταν αρκετά δύσκολο για τη μαμά (ή το μπαμπά) να το φοράει λόγω του όγκου που καταλάμβανε (στην ξαπλωτή θέση).
Έπειτα, αυτό που δε μου άρεσε ήταν ότι δεν ακουμπούσε το μωρό κατευθείαν πάνω μου, δεν ένιωθε ο ένας τον άλλο έτσι.
Οπότε, άρχισα να ψάχνω πάλι και ανακάλυψα κάποια μάρσιπο χειροποίητα, τα οποία βρήκα σε  τέσσερις τύπους: mei tai, wrap, ring sling και pouch.
Αυτό που μου ταίριαξε καλύτερα ήταν το mei tai, το οποίο μπορεί να μην είναι τόσο γρήγορο στο βάλε-βγάλε όπως ένα ring sling ή ένα pouch, αλλά μοιράζει το βάρος και στους δύο ώμους μου και έτσι είναι πιο εύχρηστο για μεγαλύτερες διαδρομές. Το μωρό μπορεί να είναι μπροστά, κοιτάζοντας είτε τη μαμά ή προς τα έξω και φυσικά στην πλάτη.
Η θέση στην πλάτη μας βόλεψε πολύ μέσα στο σπίτι, σε φάσεις που δε μπορούσα να την αφήσω μόνη της και ταυτόχρονα έπρεπε να μαγειρέψω, σιδερώσω, πλύνω, καθαρίσω κτλ κτλ κτλ!!!
Μπορεί το mei tai να μη προσφέρει ξαπλωτή θέση, παρόλα αυτά είναι κατάλληλο ακόμα και για νεογέννητα, μιας και το μωρό τοποθετείται στη φυσική του στάση πάνω στο σώμα της μαμάς (σα βατραχάκι) και από πάνω δένουμε κανονικά το μάρσιπο.
Κάποια στιγμή αργότερα έφτιαξα μόνη μου ένα pouch για να έχω ένα μάρσιπο το οποίο είναι πιο εύκολο στο βάλε-βγάλε. Φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμο όταν πηγαίναμε στα μαγαζιά και η μικρή δεν άντεχε άλλο στο καρότσι, οπότε την έβαζα λίγο μέσα στο μάρσιπο και μετά πάλι στο καρότσι μας!
Ο κάθε τύπος μάρσιπο έχει τα θετικά και αρνητικά του, σε κάθε περίπτωση είναι σωτήρια λύση...ειδικά για τους δρόμους της χώρας μας και πάνω απ' όλα προσφέρει την μοναδική αγκαλιά της μαμάς!!!

Μητρικός θηλασμός!

Δε θα μπορούσα να μη γράψω έστω και λίγα πράγματα για το μητρικό θηλασμό!
Παρ' ότι δεν είχα δει ποτέ άλλη γυναίκα να θηλάζει, στο κοντινό μου περιβάλλον τουλάχιστον, ήξερα ότι αυτό ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, κυρίως γιατί πίστευα ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσα να δώσω στο μωρό μου! Όταν ξεκίνησα φυσικά να θηλάζω, δεν περίμενα ότι θα κρατούσε τόσο πολύ.
Είχα ακούσει μονάχα απο μία (μεγαλύτερη) γυναίκα ότι είχε θηλάσει την κόρη της για περίπου δύο χρόνια και νόμιζα ότι αυτό ήταν κάτι σπάνιο.
Θεωρούσα ότι το φυσιολογικό ήταν οι έξι μήνες. Ευτυχώς, το ένστικτο λειτούργησε σωστά και ψάχνοντας περισσότερο για το θηλασμό ανακάλυψα ότι μια γυναίκα μπορεί και θα' πρεπε να θηλάζει για τουλάχιστον δύο χρόνια. Τους έξι πρώτους μήνες αποκλειστικά και μετά εισάγωντας στερεές τροφές.
Ο θηλασμός, εκτός από τροφή για το σώμα, είναι επίσης τροφή και για την ψυχή ενός μωρού. Είναι αγκαλιά, παρηγοριά, ζεστασιά, αγάπη!
Νιώθω υπερήφανη που τα καταφέραμε ως τώρα (20 μήνες) και ελπίζω να κρατήσει για άλλο τόσο!
Περισσότερα στοιχεία και λύσεις σε τυχόν απορίες για το θηλασμό μπορείτε να βρείτε σε ανάλογες ιστοσελίδες και βιβλία που κυκλοφορούν.
Εδώ, αξίζει να αναφέρω την προσπάθεια που έγινε Πανελλαδικά στις 6 Νοεμβρίου 2010, με αφορμή τη Παγκόσμια βδομάδα Μητρικού Θηλασμού, από κάποιες μαμάδες να ενημερώσουν άλλες μαμάδες (και μη) για το θηλασμό.
Ήταν μια προσπάθεια αφύπνισης του κόσμου...ο μητρικός θηλασμός δεν είναι ντροπή!
Μπορείτε να δείτε το βιντεάκι που επιμελήθηκε το mitrikosthilasmos.com στην αντίστοιχη ιστοσελίδα.

I-mama γράφει...

Απο τότε που με θυμάμαι, το μεγαλύτερό μου όνειρο ήταν να αποκτήσω μια όμορφη οικογένεια. Τα χρόνια πέρασαν, σπούδασα, δούλεψα και έφτασε η στιγμή το όνειρό μου να γίνει πραγματικότητα! Έμεινα έγκυος στην κορούλα μου, είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη και φυσικά ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ζούσα το μεγαλείο του φυσιολογικού τοκετού! Οι σκέψεις για τον τοκετό που επιθυμούσα σταμάτησαν όταν ο γιατρός σύστησε καισαρική τομή...
Ναι, δέχτηκα...γιατί δε γνώριζα, γιατί φοβήθηκα, γιατί... γιατί! Και έφτασε η στιγμή που αντίκρυσα για πρώτη φορά την κορούλα μου! Και χάρηκα τόσο...μα λυπήθηκα άλλο τόσο για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε στον κόσμο μας αυτό το παιδί.
Οι πρώτες μέρες μας βρήκαν να θηλάζουμε με μεγάλη επιτυχία και ευτυχία συνάμα, απαλύνοντας έτσι τον πόνο...σωματικό και ψυχικό!
Δε μπορούσα να φροντίσω το παιδί μου λόγω καλωδίων κτλ και ουσιαστικά την είδα ολόκληρη (γυμνούλα) μετά από 3 ή 4 ημέρες!
Όλα αυτά, συν της επιθυμίας μου να καταφέρω έναν φυσιολογικό τοκετό μετά την καισαρική μου, με οδήγησαν σε ώρες ατελείωτες ψάχνοντας για το τι πήγε στραβά, πως θα μπορούσα να ξεπεράσω τον πόνο που ένιωθα και εν τέλει να καταλήξω ότι η απόπειρά μου για έναν φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική (ή αλλιώς vbac) θα ήταν ασφαλές για μένα και το επόμενο μωρό!
Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα έμαθα πολλά πράγματα που αφορούν τον τοκετό, την εγκυμοσύνη , το θηλασμό και φυσικά τη μητρότητα. Και συνεχίζω να μαθαίνω..το ταξίδι αυτό, λοιπόν, θέλω να μπορώ να το μοιράζομαι με γυναίκες που επιθυμούν ένα μωρό, γυναίκες που κυοφορούν, γυναίκες που ήδη έγιναν μητέρες (με κάθε τρόπο) και να μπορούμε έτσι να προσφέρουμε η καθεμιά ό' τι μπορεί και επιθυμεί.
Κυρίως να προσφέρουμε το καλύτερο στα παιδιά μας...μαζί με την απέραντη αγάπη μας!