Από την κούνια στο κρεβάτι ...η μεγάλη μετάβαση!!!

Φτάνει, λοιπόν, η στιγμή που το μικρό μας δε χωράει πια στην κούνια του ή έστω η στιγμή που αποφασίζουμε (οι γονείς) να βάλουμε το παιδάκι μας στο νέο του κρεβάτι.
Το πιθανότερο είναι ότι ένα παιδί θα ενθουσιαστεί με τη μετάβασή του σε ένα κρεβάτι για μεγάλους, όμως μπορεί να εξακολουθεί να υπάρχει ένα μικρό κομμάτι του παιδιού που αποζητά έναν από τους τελευταίους συνδέσμους που του απομένουν με τη βρεφική ηλικία.
Έτσι, το ιδανικό θα ήταν να μην πετάξουμε/ φυλάξουμε την κούνια έτσι απλά για να εμφανίσουμε στο παιδί μας το κανούριο του κρεβάτι.
Αντιθέτως, πρέπει να ετοιμαστούμε προσεκτικά για τη μετάβαση αυτή.
Είναι σημαντικό να βεβαιωθούμε ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Αν το παιδί μας είναι αναστατωμένο για οποιοδήποτε λόγο (περνάει κάποια ίωση, βγάζει δόντια, έχει μόλις έρθει ή πρόκειται σύντομα να έρθει ένα αδερφάκι κ.τ.λ.), θα ήταν καλύτερο να αναβάλλουμε την αλλαγή από την κούνια στο κρεβάτι.
Κάποιες πρακτικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην -πιο ομαλή- μετάβαση του παιδιού σας από την κούνια στο κρεβάτι είναι οι εξής:

1.  Αγοράστε ένα βιβλίο το οποίο περιγράφει την μετάβαση ενός μικρού παιδιού από την κούνια στο κρεβάτι και διαβάστε το στο παιδί σας (σχολιάζοντας τακτικά με φράσεις  όπως ''κοίτα το κρεβάτι που έχει αυτό το παιδάκι! Είναι καινούριο και μεγάλο όπως θα είναι και το δικό σου'' κ.τ.λ.)
2. Ζητήστε απ' το παιδί σας να συμμετέχει στην επιλογή του κρεβατιού της. Κατά προτίμηση επιλέξετε εσείς νωρίτερα δύο με τρία κρεβάτια και αφήστε το να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά. Αφήστε το παιδί να ανέβει πάνω τους, να καθίσει, να ξαπλώσει ώστε να εξοικειωθεί με το νέο κρεβάτι.
3. Είτε πάρετε ένα νέο κρεβάτι, είτε έχετε ήδη ένα, καλό θα ήταν το παιδί να συμμετέχει στην επιλογή καινούριων σεντονιών, ενός καινούριου παπλώματος ή ακόμα και ενός νέου συντρόφου (κάποιο λούτρινο ζωάκι, μια κούκλα, ένα μαξιλάρι).
4. Αφού στηθεί το κρεβάτι στο δωμάτιο του παιδιού αφήστε το  να σας βοηθήσει στο στρώσιμο των σεντονιών και μετά μπορείτε να το παροτρύνετε να τοποθετήσει πάνω στο κρεβάτι τους φίλους του (νέους και παλιούς) τονίζοντας ότι το νέο του κρεβάτι χωράει περισσότερους αφού είναι πιο μεγάλο!

Όταν το κρεβάτι είναι έτοιμο, στημένο και στρωμένο, παρατηρείστε τις αντιδράσεις του παιδιού σας.
Αν δείξει ενθουσιασμό για το νέο κρεβάτι και κανένα ενδιαφέρον για την κούνια μπορείτε να απομακρύνετε την κούνια απ' το δωμάτιο.
Αν είναι διστακτικό και εφόσον ο χώρος το επιτρέπει, αφήστε την κούνια μαζί με το κρεβάτι στο δωμάτιο για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρις ότου το παιδί αρχίσει να δείχνει πιο άνετο με το καινούριο κρεβάτι.
Είναι βασικό το παιδί να μένει ασφαλές, γι' αυτό, όσο το παιδί προσαρμόζεται στο νέο του κρεβάτι είναι σημαντικό να χρησιμοποιούμε κάποιο προστατευτικό κάγκελο, ή ακόμα και ένα μικρό στρωματάκι (π.χ. το στρώμα της κούνιας), μια κουβέρτα ή μερικά μαξιλάρια στο πάτωμα.
Αν το παιδί ξυπνάει μέσα στη νύχτα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι εφόσον ξεφύγει από το κρεβάτι δεν διατρέχει κάποιο κίνδυνο (όπως να πέσει πάνω σε κάποιο αντικείμενο, να βάλει κάτι που δεν επιτρέπεται στο στόμα του κ.ο.κ.).

Η δική μας εμπειρία της μετάβασης από την κούνια στο κρεβάτι (21 μηνών και 1 εβδομάδας) ήταν πολύ καλή. Παρότι δεν ακολουθήσαμε κάποιες απο τις παραπάνω πρακτικές (πέραν της επιλογής των σεντονιών) η μικρή μας είδε πολύ θετικά την αλλαγή αυτή. Βέβαια, δε βγάλαμε αμέσως την κούνια (just in case...που λένε και οι Άγγλοι) αλλά δεν της έριξε ούτε μία -κλεφτή- ματιά! Ενθουσιάστηκε με το μεγάλο κρεβατάκι! Απλά λόγω του ότι ξυπνούσε μες στη νύχτα, από εκεί που απλά έκλαιγε στην κούνια μέχρι να πάμε, τώρα έρχεται εκείνη και μας βρίσκει! Φυσικά, την επιστρέφω στο κρεβάτι της και πίνει λίγο γάλα μέχρι να αποκοιμηθεί και πάλι!


(Πηγή:  ''Τι να περιμένεις τα πρώτα χρόνια του παιδιού σου (2ος & 3ος χρόνος)'')

Παιδιά και κατοικίδια (συμβουλές για αρμονική συμβίωση)

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι η επίδραση των ζώων στα παιδιά είναι ευεργετική για πολλούς λόγους. Τους παρέχεται, μέσω των ζώων συναισθηματική υποστήριξη και αίσθημα ασφάλειας .
Τα παιδιά που μεγαλώνουν με κατοικίδια ζώα έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη, το αίσθημα της ευθύνης και να ασκηθούν περισσότερο σωματικά. Επίσης, έχει παρατηρηθεί ότι αυτά έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση και αισθήματα κοινωνικής ευθύνης.
Καθώς τα νήπια έχουν την τάση να είναι ακόμα λιγότερο ευγενικά προς τα ζώα απ' ό, τι είναι προς τα άλλα παιδιά με τα οποία παίζουν (τα ζώα- όπως και τα λαχανικά, οι πέτρες και οι συνομίληκοι- είναι απλώς αντικείμενα προς χειρισμό για την ατομική ψυχαγωγία του νηπίου, προς έρευνα για την προσωπική του επιμόρφωση), είναι σημαντικό να διδάξουμε σε ένα νήπιο ότι πρέπει να σέβεται τα δικαιώματα των ζώων εξίσου με τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Είναι, λοιπόν, βασικό για ένα παιδί να μάθει πως πρέπει να συμπεριφέρεται σε ένα ζώο για να μπορεί να μείνει ασφαλές το ίδιο αλλά και το ζώο φυσικά!
Εδώ είναι ορισμένοι κανόνες που μπορείτε να μάθετε στο παιδί σας για λόγους ασφαλείας:

• Να αφήνει τους σκύλους και τις γάτες όταν κοιμούνται (και τρώνε) ήσυχους. Να μην τους αγγίζει και να μην τους πλησιάζει όταν είναι μισοκοιμισμένοι ή τρώνε το φαγητό τους. Επίσης, δε πρέπει να αγγίζει ποτέ την τροφή τους καθότι τα περίεργα δάχτυλα μπορεί εύκολα να εκληφθούν ως απειλή (και τα αντίποινα είναι πιθανά ακόμα και από ένα ήρεμο ζώο)
•  Να μην σκαλίζει ποτέ τα μάτια των ζώων, να μην τραβάει την ουρά τους και να μην πειράζει τα αυτιά τους. Να τα χαϊδεύει πάντα απαλά κάτω από το πιγούνι, καλύτερα παρά στην κορυφή του κεφαλιού τους (πράγμα το οποίο δείχνει κυριαρχία)
• Να μην κοροϊδεύει τα ζώα. Για παράδειγμα, να μην προσφέρει ένα κόκαλο και μετά να το παίρνει πίσω, να μην τα εμποδίζει απ' το να πιουν το νερό τους ή να μην παριστάνει ότι θα τα χτυπήσει κ.τ.λ.
• Να μένει μακριά από σκύλους, γάτες και λοιπά ζώα που δε γνωρίζει.
• Να μένει μακριά από ζώα που είναι άρρωστα ή συμπεριφέρονται περίεργα (αυτό φυσικά είναι υπ' ευθύνη του γονέα).
• Να μένει μακριά από σκύλους ή γάτες όταν τσακώνονται
• Να μένει μακριά από μία σκυλίτσα ή γατούλα που έχει γεννήσει πρόσφατα (και είναι με τα μωρά της) καθώς μπορεί να γίνει επιθετική προκειμένου να προστατέψει τα μικρά της.
• Να κινείται πάντα αργά όταν πλησιάζει ένα ζώο. Να μην τρέχει προς ένα ζώο και να μην κατευθύνεται προς αυτό με παιχνίδι το οποίο καβαλιέται (να μην κάνει απότομες κινήσεις και να μην πηδάει μπροστά του).
• Αν ένας σκύλος γρυλίζει ή είναι θυμωμένος να μην το βάζει στα πόδια (ο σκύλος μπορεί να το κυνηγήσει). Αντίθετα, πρέπει να τυλιχτεί κάτω και να καλύψει το πρόσωπό του με τα χέρια του.
• Να μην φέρνει ποτέ το πρόσωπό του κοντά στο πρόσωπο ενός σκύλου ή μιας γάτας (ο σκύλος μπορεί να δαγκώσει σε επικύνδυνες περιοχές όπως πρόσωπο, κεφάλι, αυχένα ενώ η μουσούδα της γάτας μπορεί να κάνει κακό στο τρυφερό δέρμα των παιδιών)

Σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι του γονέα να δείξει στο παιδί του πως θα αγκαλιάζει και θα φροντίζει ένα ζώο με αγάπη και ανθρωπιά!




Αν ενδιαφέρεστε για υιοθεσία ή προσωρινή φιλοξενία κάποιου ζώου ενημερωθείτε εδώ: 
http://www.stray-life.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=33&Itemid=76


(Πηγές:  ''Τι να περιμένεις τα πρώτα χρόνια του παιδιού σου (2ος & 3ος χρόνος)'' , http://www.paidiatros.com/easyconsole.cfm/id/361 )

Ένα γράμμα στο παιδί μου...

Ψυχούλα μου,

Χιλιάδες σκέψεις τριγυρνάνε στο μυαλό μου από τότε που ήρθες στη ζωή μου.
Σαν σε ταινία εμφανίζονται εικόνες από στιγμές που έζησα από τη μέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου.
Η μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος, ο πρώτος υπέρηχος (στον οποίο ακούσαμε την καρδούλα σου), η ανησυχία μου μη σε χάσω όταν είδα λίγο αίμα (στο 1ο τρίμηνο), η πρώτη φορά που σε ένιωσα μέσα μου (τι δυνατά συναισθήματα!), η στιγμή που είδαμε το φύλο σου, τα γενέθλιά μου ως εγκυμονούσα για 1η φορά, οι ετοιμασίες για το δωμάτιό σου!
Έπειτα, η μέρα που πονούσα και νομίζαμε ότι γεννάω και εν τέλει τα λόγια του γιατρού που μου μαύρισαν την ψυχή!
Δε μπορούσα - λέει- να σε γεννήσω...έπρεπε να σε πάρουν από μέσα μου με τον πιο βίαιο τρόπο!
Δεν εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, αλλά έναν άλλο άνθρωπο, ο οποίος διάλεξε για σένα και για μένα...το πότε θα έρθεις στον κόσμο μας!
Φοβήθηκα, ψυχή μου, έκλαψα, ζήτησα ένα θαύμα, ένα σημάδι ότι κι εσύ ήσουν έτοιμη να με αφήσεις...δεν έγινε τίποτα.
Προσπάθησα να κρατήσω τον εαυτό μου ψύχραιμο και χαρούμενο. Θα σε συναντούσα και αυτό έπρεπε να έχει σημασία μόνο!
Και ήρθες καρδιά μου...μα δε σε είδα, ούτε και σε αγκάλιασα αμέσως, όπως ονειρευόμουν τόσους μήνες!
Άκουσα το κλάμα σου, με αναζητούσες, το ξέρω... Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί, να σου δείξω αμέσως ότι σε περίμενα, ότι χάρηκα που ήρθες στη ζωή μου, ότι σ' αγαπούσα!
Λίγο μετά, τα ξένα χέρια σε έφεραν δίπλα μου...κοιταχτήκαμε στα μάτια. Με αναγνώρισες... σου ψιθύρισα ''καλώς ήρθες'' κι ένα δ΄κρυ κύλησε στο μάγουλό μου.
Ήσουν ήρεμη πια, αλλά -πλέον- νομίζω απογοητευμένη.
Μονάχα λίγο αργότερα που σε έβαλαν στο στήθος μου και γεύτηκες λίγο από τη μαμά σου, νιώσαμε και οι δύο λίγη ζεστασιά. Τη ζεστασιά που μου στέρησαν, που ΣΟΥ στέρησαν τις πρώτες στιγμές στην καινούρια σου ζωή.
Στην κλινική έκλαιγα κάθε μέρα, κανείς δεν ήξερε...μα και ποιος θα καταλάβαινε;
Μόνο ΕΣΥ κι εγώ ξέρουμε πόσο μας πόνεσες αυτή η διαδικασία...
Με το θηλασμό απαλύνθηκε ο πόνος μας, ήρθε το δέσιμο, έτσι δεν είναι αγάπη μου; Τουλάχιστον αυτό δεν άφησα να μας το στερήσει κανείς!
Ούτε και ην αγάπη μου φυσικά!
Αν είχα τη δύναμη να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα αντιμετώπιζα με περισσότερη δύναμη την κατάσταση. Θα περίμενα, τουλάχιστον, να δώσεις ΕΣΥ το σημάδι ότι είσαι έτοιμη να βγεις στον κόσμο μας. Δυστυχώς, όμως, αυτό δε γίνεται.
Μπορώ όμως να σε αγαπάω με όλη μου την ψυχή και την καρδιά για πάντα! Κανείς, ποτέ, δε θα μας το στερήσει αυτό! ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ.... σε αγαπάω κορούλα μου!!!

Με το καρότσι στους δρόμους της Ελλάδας (για γέλια και για κλάμματα!)

Μόνο ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα καρότσι στους δρόμους της Ελλάδας μπορεί να καταλάβει πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα απ' ότι φαίνονται!
Πολλές ή και πολλοί από εσάς θα έχετε πάρει χαμπάρι για τους τρόπους παρκαρίσματος που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι (δυστυχώς) Έλληνες! Πάνω σε διαβάσεις, στα φανάρια, το μισό ή και ολόκληρο το αμάξι πάνω στο πεζοδρόμιο και φυσικά στις ράμπες, κλείνοντας έτσι τους νόμιμους δρόμους των πεζών!
Για να μην αναφερθώ στην αγένεια - να το πω; - των οδηγών που δε δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς (ειδικά εκεί που πρέπει, όπως οι διαβάσεις, πράσινο φανάρι έναντι δικού τους πορτοκαλί κ.τ.λ.).
Οι εμπειρίες μου στο δρόμο με το καρότσι δεν είναι και οι καλύτερες και δυστυχώς δε γίνεται να χρησιμοποιώ συνεχώς το μάρσιπο, μιας και η μικρή έχει βαρύνει αρκετά (και ο αυχένας διαμαρτύρεται εντόνως) και φυσικά γιατί συχνά έχουμε να κάνουμε ψώνια (που να κουβαλάς παιδί, μπουκάλια γάλα-χυμού κ.τ.λ.!).
Μου κάνει πραγματικά εντύπωση η αγένεια ορισμένων ανθρώπων και η απερισκεψεία τους.
Για παράδειγμα, κάποτε προχωρώντας στο πεζοδρόμιο ξαφνικά μου κλείνει το δρόμο μια κυρία (ο Θεός να την κάνει) με το αμάξι της. Η εν λόγω κυρία βγήκε από το αμάξι της κανονικά, παίρνοντας την τσάντα της χαλαρά, να πάει στην υπηρεσία που ήθελε. Εγώ φυσικά σταμάτησα και της ζήτησα ευγενικά να μετακινήσει το αμάξι της διότι δεν είναι θέση πάρκινγκ και ξέρετε τι μου απάντησε; Ότι δε μπορεί γιατί βιάζεται και να βγω στο δρόμο (χμμμμ...κι όμως ναι!)
Εννοείται ότι δεν κούνησα και απαίτησα να βγάλει το αμάξι της. Εκείνη θυμωμένη άρχισε να εκτοξεύει διάφορες ''ωραίες'' κουβέντες και να επιμένει ότι δεν το βγάζει. Και τότε την ενημέρωσα ότι θα καλέσω την αστυνομία. Και πάλι δεν έδειξε μετάνοια, λέγοντας ότι καλό θα ήταν <<να μαζέψω τη γλώσσα μου>> (στο μεταξύ δεν είπα κάτι κακό, απλώς μιλούσα νευριασμένα αλλά δίκαια πάντα).
Μόνο όταν έκανα την κίνηση να βγάλω το κινητό απ' τη τσάντα και να καλέσω το νούμερο είπε  ότι θα σεβαστεί το παιδί (και όχι εμένα) και θα βγάλει το αυτοκίνητο.
Παρεπιτπόντως, είχε χώρο να παρκάρει άνετα σωστά, παράλληλα στο πεζοδρόμιο....απλώς βαριόταν ή δεν ήξερε!
Αυτή ήταν μια περίπτωση κατά την οποία οπισθοχώρησε ο ''ένοχος''. Άλλες φορές έχει τύχει να με αγνοούν, να βρίζουν (ναι, ναι....κι όμως!), να κοντεύουν να μας πατήσουν ενώ έχω πράσινο και να βγάζουν και δέκα μέτρα γλώσσα....αχ! Μόνο στην Ελλάδα!
Και αναρωτιέμαι...ως που θα πάει αυτό!
Αλλά όταν βλέπεις γονείς με παιδιά (που έχουν οι ίδιοι καθισματάκια στο αμάξι τους) και παρκάρουν πάνω στις ράμπες, όταν βλέπεις αυτοκίνητο από σχολή οδηγών παρκαρισμένο στα φανάρια, πάνω στη ράμπα, αστυνομικούς με μηχανές να μη σου δίνουν προτεραιότητα....τότε τι να περιμένεις και από τους υπόλοιπους;;; Από την κεφαλή βρωμάει το ψάρι!!!!!!
Εύχομαι κάποτε να αλλάξει αυτή η κατάσταση (αυτή και άλλες πολλές)!
Ίσως να βοηθούσε και μια διαμαρτυρία...μαμάδες με καρότσια να βγούνε στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα, ίδια μέρα, ίδια ώρα...μήπως ξυπνήσει επιτέλους ο κόσμος!
Βάλτε το λίγο στο μυαλό σας....και όλοι/ες εσείς που οδηγάτε μην κοιτάτε μόνο πως να μην ενοχλείτε τα άλλα αμάξια αλλά και τους πεζούς.
ΜΗΝ κλείνετε τα πεζοδρόμια
ΜΗΝ κλείνετε τις ράμπες
ΜΗΝ κλείνετε τις διαβάσεις
ΔΩΣΤΕ προτεραιότητα στους πεζούς
Όταν το φανάρι σας είναι πορτοκαλί που αναβοσβήνει, προτεραιότητα έχει ο άλλος (είτε πεζός, είτε αυτοκίνητο)!!!