Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Ένα γράμμα στο παιδί μου...

Ψυχούλα μου,

Χιλιάδες σκέψεις τριγυρνάνε στο μυαλό μου από τότε που ήρθες στη ζωή μου.
Σαν σε ταινία εμφανίζονται εικόνες από στιγμές που έζησα από τη μέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου.
Η μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος, ο πρώτος υπέρηχος (στον οποίο ακούσαμε την καρδούλα σου), η ανησυχία μου μη σε χάσω όταν είδα λίγο αίμα (στο 1ο τρίμηνο), η πρώτη φορά που σε ένιωσα μέσα μου (τι δυνατά συναισθήματα!), η στιγμή που είδαμε το φύλο σου, τα γενέθλιά μου ως εγκυμονούσα για 1η φορά, οι ετοιμασίες για το δωμάτιό σου!
Έπειτα, η μέρα που πονούσα και νομίζαμε ότι γεννάω και εν τέλει τα λόγια του γιατρού που μου μαύρισαν την ψυχή!
Δε μπορούσα - λέει- να σε γεννήσω...έπρεπε να σε πάρουν από μέσα μου με τον πιο βίαιο τρόπο!
Δεν εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, αλλά έναν άλλο άνθρωπο, ο οποίος διάλεξε για σένα και για μένα...το πότε θα έρθεις στον κόσμο μας!
Φοβήθηκα, ψυχή μου, έκλαψα, ζήτησα ένα θαύμα, ένα σημάδι ότι κι εσύ ήσουν έτοιμη να με αφήσεις...δεν έγινε τίποτα.
Προσπάθησα να κρατήσω τον εαυτό μου ψύχραιμο και χαρούμενο. Θα σε συναντούσα και αυτό έπρεπε να έχει σημασία μόνο!
Και ήρθες καρδιά μου...μα δε σε είδα, ούτε και σε αγκάλιασα αμέσως, όπως ονειρευόμουν τόσους μήνες!
Άκουσα το κλάμα σου, με αναζητούσες, το ξέρω... Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί, να σου δείξω αμέσως ότι σε περίμενα, ότι χάρηκα που ήρθες στη ζωή μου, ότι σ' αγαπούσα!
Λίγο μετά, τα ξένα χέρια σε έφεραν δίπλα μου...κοιταχτήκαμε στα μάτια. Με αναγνώρισες... σου ψιθύρισα ''καλώς ήρθες'' κι ένα δ΄κρυ κύλησε στο μάγουλό μου.
Ήσουν ήρεμη πια, αλλά -πλέον- νομίζω απογοητευμένη.
Μονάχα λίγο αργότερα που σε έβαλαν στο στήθος μου και γεύτηκες λίγο από τη μαμά σου, νιώσαμε και οι δύο λίγη ζεστασιά. Τη ζεστασιά που μου στέρησαν, που ΣΟΥ στέρησαν τις πρώτες στιγμές στην καινούρια σου ζωή.
Στην κλινική έκλαιγα κάθε μέρα, κανείς δεν ήξερε...μα και ποιος θα καταλάβαινε;
Μόνο ΕΣΥ κι εγώ ξέρουμε πόσο μας πόνεσες αυτή η διαδικασία...
Με το θηλασμό απαλύνθηκε ο πόνος μας, ήρθε το δέσιμο, έτσι δεν είναι αγάπη μου; Τουλάχιστον αυτό δεν άφησα να μας το στερήσει κανείς!
Ούτε και ην αγάπη μου φυσικά!
Αν είχα τη δύναμη να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα αντιμετώπιζα με περισσότερη δύναμη την κατάσταση. Θα περίμενα, τουλάχιστον, να δώσεις ΕΣΥ το σημάδι ότι είσαι έτοιμη να βγεις στον κόσμο μας. Δυστυχώς, όμως, αυτό δε γίνεται.
Μπορώ όμως να σε αγαπάω με όλη μου την ψυχή και την καρδιά για πάντα! Κανείς, ποτέ, δε θα μας το στερήσει αυτό! ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ.... σε αγαπάω κορούλα μου!!!

2 σχόλια:

  1. με πηραν τα ζουμια...γλυκουλες μου...μπορει να το διαλεξε και η ιδια να ερθει ετσι .Σας ενωσε πιο πολυ και σας εκανε πιο σοφες αυτη η διαδικασια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, ίσως να το διάλεξε εκείνη...Όπως λένε, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή